Nai-kwento lang sa kin.
Nasa biyahe ako, isang umaga upang dumalo sa isang pagpupulong. Kausap
ko ang isang kakilala sa loob ng sasakyan. Maingay ang dyip, kaya’t anuman ang
tunog, kailangan malakas ito upang marinig mo talaga. Nasa bulsa ng aking pantalon
ang aking cellphone. May paminsan-minsang nagtetext, naririnig ko, kaya’t
nababasa ko. Hanggang sa hindi ko sinasadyang kuhanin ang cellphone sa aking
bulsa sa anong kadahalinan, hindi ko alam.
May tumatawag pala, at sa hindi ko sinasadya, napindot ko na pala ang
answered kaya’t ilang Segundo na siyang naghihintay, subalit hindi ko pa
nakakausap. Subalit hinintay nya ako. Hanggang sa napatingin ako, “Mam, saglit
may tumatawag pala,” paalam ko sa aking kausap.
“Kumusta sir?” wika niya. Pasensya na at hindi kita narereplayan. May mga
text message ka pala sa akin. Dun napupunta sa spam. Inayos ko kasi cellphone
ko. Ayan ok na ulit, ayon sa kanya. Sabi ko naman “oo, holy week at itong mga
nagdaang araw tinetext kita. Kaya lang hindi ka nagrereply, kaya inakala ko
abala ka.” Hindi sir. Talaga lang hindi ko nakikita mga text mo. Pasensya. Sabi
ko “ok lang.”
Palibhasa dadalo ako ng pagpupulong, ibinaba ko na ang cellphone, may
pupuntahan din naman siya. Hanggang sa nagpaalam siya sa akin.
Sabi ko, “maari ba akong pumunta sa inyo?” Sa next week na lang daw
kami magkita. Iyon ang huling sinabi niya sa akin. Mamimiss ko man siya,
kailangan kong maghintay sa kanyang pagdating.
Pero patuloy pa naman ang aming komunikasyon, kasi may cellphone pa
naman, may text pa naman.
No comments:
Post a Comment